Covid 19 bir yaşına girdi.
Oldukça sağlıklı görünüyor.
Hayati tehlikeyi geride bıraktı.
Her ne kadar bir ironi kapsamda gerçeklik payı vardır.
Covid 19 artık hayatımızın vazgeçilmezi oldu.
Vücut direncine göre bize yaşam şansını verecek.
Hafife almaya, şakaya gelmez olduğunu henüz anlamış değiliz.
Her kesin ailesinden birilerinin canını almasa da, yakınlarının, komşularının canlarını aldı.
Bu lanet hastalıktan ölen yakınlarımızın yasını dahi tutamadık.
Taziyeler yasaklandı.
Düğün, nişan, sünnet gibi etkinlikler yasaklanmasına rağmen, hastalığın önü kesilmedi.
Tabi iktidar partisinin kongreleri hariç!
Kongrelerin yapıldığı salonlar, hınca hınç doluyor.
Kongrelerin yapıldığı illerin renkleri malum.
Covid 19, her ne kadar mutasyona uğrayıp can alma riski düşük olsa da hızlı yayılıyor.
Bir sene içerisinde çok değerli sağlık çalışanımız salgına yenik düştü.
Sağlık çalışanları üzerlerine düşenin en iyisini yaptılar.
Vatandaş olarak bizler üzerimize düşeni ne kadar yaptık?
Hayat şartları ve ekonomik durumda görmemezlikten gelinemez.
Ülkemiz birçok yabancı ülkeye maske yardımı yapmasına rağmen, içerde maske dağıtımını yapamadı.
Aşıya gelince ilk başlarda, hızlı bir yöntem izlendi.
Aşı şimdilerde sanki yavaşlamış durumda.
Ne kadar aşının olduğunu bilmiyoruz.
Bir yılda gördük ki, Ülkemiz böylesi bir salgına hazırlıklı değilmiş.
Ekonomik olarak ülkemiz küçüldü.
Salgın nedeniyle kapanan birçok iş yeri, firma iflas etti.
Devletin yardımları yetersiz oldu.
Sadece ülkemiz bu salgında yara almadı.
Dünya tamamen bu salgında payına düşeni aldı.
Dünyanın birçok fakir ülkesi bir tek aşı dahi gitmedi.
Dünya sağlık örgütü, bu ülkeleri görmezlikten gelemez.
Covid 19 salgının bir kişiden yayıldığını unutmamak lazım.
Görünen o ki bu hastalıkla yaşamaya alışmalıyız.
Hayatımızı ona göre şekillendirmeliyiz.
