İran'ın yarı resmi haber ajansı Tasnim, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın Esad ile 15-16 Eylül'de Özbekistan'da görüşeceğini iddia etti (alıntı).
Peki, sormak lazım; Esat ile de barıştığına göre, sözde ilkelerden veya kırmızıçizgilerden geriye ne kaldı?
Veya hala barışılmayan kim kaldı?
Dışarı da Rusya’yla, Mısırla, Suriye’yle, İsrail’le; içerde ise, kendisine karşı cumhuriyet mitingleri yapan ulusalcılarla, Ergenekoncularla, Perin çekle… Herkesle barıştı.
Yola çıkarken ittifak ettiği Kürtler ve Cemaat hariç…
İyi de, bunlardan biri PKK, diğeri ise FETÖ; yani her ikisi de terör örgütü; bunlarla nasıl barışsın ki, diyeceğinizi biliyorum.
Özetle demek istenen, hükümetin aslında Kürtlere ve dini cemaatlere değil, terör örgütlerine karşı olduğu.
Bu tabiî ki doğru değil.
Cemaatlerle ilgili kısmına, Kuytuculara yapılanları hatırlatıp asıl konumuz olan Suriye’yle de bağlantılı olduğu için Kürtlere geçmek istiyorum.
Mesela Afrin’e bakalım…
Türkiye Afrin’e girdi mi?
Evet.
PKK’yı oradan temizledi mi?
Evet.
O halde sorunun da bitmiş olması gerekirdi değil mi?
Ama öyle olmadı…
Nitekim bundan sonra şunu yapması gerekmez miydi: orada her kim yaşıyorsa; Arap, Kürt, Türkmen demeden, herkese eşit davranmak, herkesi dilinde, kültüründe, inancında özgür bırakmak, can, mal ve ırzlarını korumak, onların kendi kendilerini yönetmelerine yardımcı olmak...
Şayet Türkiye bunları yapabilseydi Suriye’deki temel hedefinin Kürtler olmadığı düşünülebilir, bugün Esad ile olan anlaşmasına da daha insancıl bakılabilirdi belki.
Ama Türkiye bunun yerine şunları yaptı: Afrin’in demografik yapısıyla oynadı, Kürt nüfusunu büyük oranda eritti, eğitim dilini Türkçe yaptı, Kürtlerin mallarının çetelerce talan edilmesine göz yumdu, halkın kendi kendini yönetmesine asla imkân sağlamadı…
Türkiye içerde Kürtlere yaptığının aynısını dışarıda da yapmaya devam etti!
Şimdi Esad’la barışılsa ne olur, barışılmasa ne olur? Herkes Esad’a dönüştükten sonra!
