Maviye' nin ordu komutanı Yezit, 667-69 İstanbul'u kuşatmaya çalıştıysa da; Üsküdar'a geçmeden geri dönmüş.
1453'te İstanbul’un Türklerin eline geçmesi Hıristiyan dünyasında birçok ağıt yakılmasına sebep oldu. Bir Venedik şiirinde Hıristiyanlığa şöyle sesleniliyordu: "Ağıtlar yaksın, korkunç düşüşüme gökyüzü ve bütün Hıristiyanları körleştiren günahım ne benim.
Felaketin bana yaklaştığını görmedi mi onlar". Bir diğer anonim çağrıda da Hıristiyanlar bir araya gelmeye çağrılıyordu: "Her şeye kadir Tanrım lütfünle Hıristiyanlığa güç ver.
Barış ve birlik sağla. Ne Yunanistan'da ne Asya'da ve ne Avrupa'da tek bir Türk kalmayana kadar kovalamamız için bize büyük bir ordu kurmayı nasip et."
Avrupalılar İstanbul'un Türklerin eline geçmesini içlerine sindiremeyen Hıristiyanlar; Hazreti İsa'nın çarmıha gerilmesi ve dünyanın sonu gibi büyük felaketlerden birisi olarak algıladılar.
Haber yayıldıkça her yerde yeni bir haçlı seferi düzenleme fikri hâkim oldu. İstanbul'un fethinden sonraki yıllarda devlet adamları, askerler, kilise mensupları ve diğerleri tarafından düzinelerle haçlı seferi plânları yapıldı.
Ancak bir netice alamadan İstanbul'u Türklere teslim etmek zorundan kaldılar ve o günden beri Hıristiyanlar ın Kostantinopolis'i değil, Türklerin İstanbul'u olmaya devam edecektir.
