DAVULCU ILE ZURNACI
İkisi de harikaydı. Halay kurulmuş, diz kırmaktan bitap düşmüştük ama bu kadar iyi çalan bir zurnacı, tokmağı davulun göğsüne ahenkle vuran bir ikiliyi ilk kez görüyordum.
Hal böyle olunca halayı bırakmak kimin aklına gelir?
Bu işlerde gençliğimde fena değildim, hele seyirci güzel kızlar varsa tepeden tırnağa, saçımın teline kadar halaya kesilirdim.
Şimdi yaş kemale erdi. Bazen zorlarlar ve ısrarlara dayanamayıp kalkarım ama işte o kadar!
Yorulup alnımın terine mendil ararken, davulcu ile zurnacı aynı anda sesi kesti, onlarda geldi biri sağımdaki, biri de solumdaki sandalyeye oturdu.
Onlar da yorulmuştu. Önce su getirdiler, susuzluklarını giderince davulcu bana döndü “ nasıl beğendiniz mi” dedi.
-İkinizde harikaydınız dedim!
-Sağol begim, eksik olma, artık biz de yaşlandık, eskisi gibi tad vermiyor. Zaten yeni müzik aletleri çıktı, bize çok iş düşmüyor ama yine de çağıranlar oluyor ve biz de kırmamak adına geliyoruz, hani diyeceğim o ki artık bu iş karın doyurmuyor.
Zurnacı söze karıştı, daha ilginç bir tespit yaptı.
-Eskiden en güzel gelin adayları düğünlerde seçilirdi ve bunu bilen kızlar, delikanlılar davul zurnalı halayları fırsat bilirdi. Şimdi öyle değil, bu cep telefonu çıktı ya, her şey oraya düştü ve her şey o kadar ucuza düştü ki, ne ar, ne namus kaldı.
Çürüyen bir toplumun kısa özetiydi. Bazen dersi böyle doğaçlama alırsınız, duru ve sade!
Biri Kürt, biri Türk’tü. Uzun yıllardır uyumla bu işi yapıyorlarmış.
“ bak işte davul olmadan zurnanın, zurna olmadan davulun tadı olmaz” dedi!
Diğeri tamamladı, “ haline bıraksalar ve her sese tahammül etseler, ortaya bir de güzel bir halay çıkar..!”
Hepiniz gidin evinizde oturun.
Sadece bu ikiliyi çağırın ve bakın samimiyetle nasıl çözülüyormuş?
Sustum, ellerini sıktım ve oradan ayrılıncaya kadar kaç dünya içimden geçti bana sorun..!
Hasan ŞAHİN
